Ο τίτλος του άρθρου μάλλον εκπλήσσει τον αναγνώστη: ευνόητος ο έρωτας Γης και Ήλιου, του ζωοδότη και προστάτη, αλλά το μίσος;! Είναι δυνατόν ο Ήλιος, το εγγύτατο αστέρι, το «δικό μας» αστέρι, το μοναδικό από τα τρισεκατομμύρια αστέρων στο σύμπαν που «νοιάζεται» για μας, που «υπάρχει» για μας, που μας χαρίζει καθημερινά τη ζεστασιά του (ακόμα κι όταν τον κρύβουν τα σύννεφα), που λατρεύτηκε από τόσους πολιτισμούς στο παρελθόν - είναι δυνατόν αυτό το αστέρι να είναι εχθρικό; Είναι ομολογουμένως ένας αναπάντεχος χαρακτηρισμός. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το εντυπωσιακότερο μέρος του τίτλου - το μίσος.
Ο Ήλιος είναι ένα «συνηθισμένο» αστέρι, ένα «αστέρι της διπλανής πόρτας»: ούτε πολύ μικρός σαν τους λευκούς νάνους που έχουν περίπου το ένα εκατοστό της μάζας του, ούτε πολύ μεγάλος σαν τους γίγαντες και υπεργίγαντες αστέρες που έχουν εκατοντάδες και χιλιάδες φορές τη μάζα του Ήλιου - ένα «μικρομεσαίο» αστέρι θα λέγαμε.
Τί σημαίνει όμως αυτό; Τι ακριβώς σημαίνει να είναι ένα ουράνιο σώμα «αστέρι»; Να φεγγοβολά, είναι ίσως η πιο αυθόρμητη απάντηση. Αυτό δεν είναι άλλωστε που χαρακτηρίζει τα αστέρια; Στο νυχτερινό ουράνιο θόλο, αυτό που διακρίνει ένα αστέρι είναι το φως του. Άραγε τί φως είναι αυτό και πώς «ανάβει»; Σίγουρα όχι με κάποιον ουράνιο διακόπτη, όπως συμβαίνει μερικές φορές στην παιδική φαντασία. Το φως των αστεριών οφείλεται στη θερμοπυρηνική σύντηξη.
Ο Ήλιος είναι, - για τα ανθρώπινα μέτρα και για τις γήινες συνθήκες - μια ουράνια κόλαση, ένας εφιαλτικός κόσμος φωτιάς. Στο εσωτερικό του, πυρήνες υδρογόνου συνθλίβονται από το βάρος της ηλιακής μάζας, λιώνουν και με την ένωσή τους σχηματίζουν πυρήνες ηλίου και παράγουν ενέργεια, θερμότητα, φως - Fiat Lux! Η ευεργεσία όμως είναι αδιαχώριστη από τον όλεθρο - η υπεριώδης ακτινοβολία, οι ακτίνες Χ και τα υπέρθερμα ιόντα συνοδεύουν το «ιλαρόν φως». Πράγματι ο Ήλιος είναι - όπως όλα τα άστρα - ένα ιδιαζόντως επικίνδυνο ουράνιο σώμα. Η καυτή ανάσα του αποτελείται από ιόντα υδρογόνου και, σε μικρότερη αναλογία, από ιόντα ηλίου, και απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις του διαστήματος. Είναι γνωστή ως ηλιακός άνεμος στους επιστήμονες κι έχει θερμοκρασία χιλιάδων βαθμών Κελσίου. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ποτάμι καυτής ύλης που έρχεται καταπάνω μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα: ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα την ώρα! Μάλιστα αν λάβει κανείς υπόψη του και τα μεγέθη, θα πρέπει να απορεί πώς η μικρή, τιποτένια, αμελητέα σε μέγεθος Γη δεν εξαφανίζεται, δεν ισοπεδώνεται από τον θυελλώδη αυτόν άνεμο.

Εικόνα 1: Πώς λοιπόν γλιτώνει η Γη από τον όλεθρο της ηλιακής λαίλαπας; Μόνον χάρη στο μαγνητικό της πεδίο, που λειτουργεί ως ασπίδα του κόσμου μας. (© NASA)

Πώς λοιπόν η Γη μας αντέχει τέτοια πίεση χωρίς να διαλυθεί στα εξ' ων συνετέθη όταν, όπως καλά γνωρίζουμε, άνεμοι διακοσίων "μόλις" χιλιομέτρων την ώρα ξεριζώνουν δέντρα και γκρεμίζουν κτίρια; Η απάντηση βρίσκεται στη διαφορά πυκνότητας: η πυκνότητα του ηλιακού ανέμου είναι μερικά σωματίδια ανά κυβικό εκατοστό ενώ στη Γη οι αέρηδες έχουν πυκνότητα χίλια τετράκις εκατομμύρια σωματίδια ανά κυβικό εκατοστό, ή αλλιώς ένα εκατομμύριο δισεκατομμύρια σωματίδια ανά κυβικό εκατοστό. Είναι προφανής η διαφορά μεγέθους. Ο άνεμος εδώ στη Γη ανακατεύει τα μαλλιά μας μόνο χάρη στα αμέτρητα αυτά σωματίδια που χτυπούν τις τρίχες της κεφαλής μας. Αν θα υπήρχε δυνατότητα να σταθούμε αντιμέτωποι με τον ηλιακό άνεμο, δεν θα τον νιώθαμε ούτε σαν αύρα, παρά τη φοβερή του ταχύτητα.
Είναι λοιπόν ακίνδυνος αυτός ο αραιός καυτός άνεμος; Όχι. Παρά την αραιότητά του ο ηλιακός άνεμος παραμένει απειλητικός, επειδή είναι μια συνεχής ροή φορτισμένης ύλης που έχει τη δυνατότητα να παρασύρει και να καταστρέψει την ατμόσφαιρα της Γης - και κατά συνέπεια και τη ζωή πάνω στη Γη. Η Γη, και η ζωή επάνω της, προστατεύονται από αυτή την κοσμική λαίλαπα με το γεωμαγνητικό πεδίο, το οποίο υπάρχει χάρη στον υγρό, πυρωμένο, ηλεκτρικά αγώγιμο πυρήνα και την αρκούντως ταχεία περιστροφή της Γης. Το γεωμαγνητικό πεδίο δημιουργεί μια «απάνεμη» κοιλότητα στο διάστημα, δηλαδή μια κοιλότητα απρόσιτη στον ηλιακό άνεμο, που ονομάζεται μαγνητόσφαιρα. Πρόκειται για μια δομή δυναμική πλην αόρατη για τα ανθρώπινα μάτια, καθώς σχετίζεται με μαγνητικά πεδία και φορτισμένα σωματίδια που δεν εκπέμπουν ακτινοβολία ορατή στον άνθρωπο. Η σημασία αυτής της αόρατης πανοπλίας για τον πολιτισμό και την ίδια τη ζωή μας μεταφέρθηκε με εντυπωσιακό τρόπο στη μεγάλη οθόνη από την πρόσφατη κινηματογραφική ταινία The Core (Πυρήνας), που αποδίδει πολύ παραστατικά τις καταστροφικές συνέπειες της εξασθένισης του γεωμαγνητικού πεδίου.

Εικόνα 2: Οι ηλιακές καταιγίδες αρχίζουν συνήθως με μια λαμπρή αναλαμπή που ονομάζουμε έκλαμψη (εικόνα αριστερά), που ακολουθείται από μια εντυπωσιακή εκτίναξη ηλιακής μάζας (μεσαία εικόνα), η οποία ακολούθως απομακρύνεται από τον Ήλιο και χάνεται στο διάστημα (εικόνα δεξιά). (SOHO, ESA & NASA).

Εικόνα 3: Οι «φλογισμένοι δράκοντες» της μυθολογίας υψώνονται πάνω από το χιονισμένο τοπίο του Καναδά. (© Peter Jeffery)

Aναφορές στο σέλας υπάρχουν στους μύθους πολλών λαών. Οι πιο εξοικειωμένοι με το φαινόμενο λαοί, όπως οι Εσκιμώοι του Καναδά και της Γροιλανδίας και οι Λάπωνες της Σκανδιναβίας, είχαν φιλική σχέση με το σέλας. Οι Ινούιτ του βορειοανατολικού Καναδά πίστευαν πως το σέλας είναι το φως ουράνιων δαυλών που καθοδηγεί τις ψυχές των πεθαμένων για να βρουν το δρόμο τους προς τον ουρανό. Οι Εσκιμώοι του Γιούκον πάλι, πίστευαν πως το σέλας είναι ο χορός των πνευμάτων ζώων που γνώριζαν από την καθημερινή τους ζωή, όπως τα ελάφια, οι φώκιες και οι σολομοί. Παρόμοια σχέση με τα νυχτερινά φώτα του ουρανού είχαν και οι Λάπωνες της Σκανδιναβίας. Αντιθέτως στην κεντρική Ευρώπη, όπου το σέλας εμφανίζεται σπανιότερα, οι άνθρωποι του Μεσαίωνα θεωρούσαν το σέλας κακό οιωνό που προμήνυε το ξέσπασμα πολέμου ή άλλης μεγάλης δυστυχίας.
Το σέλας ήταν και είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο στα χαμηλά γεωγραφικά πλάτη και είχε καταπλήξει τους ανθρώπους στην αρχαιότητα. Όπως είναι φυσικό, έχει καταγραφεί με τα πιο ζωηρά χρώματα στη Θεογονία του Ησίοδου και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ησίοδος, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Αρχαίας Ελλάδας, μίλησε τον 8ο αιώνα π.Χ. για «φλεγόμενους ουρανούς» και «φλογισμένους ουράνιους δράκους». Στο όραμα του προφήτη Ιεζεκιήλ (6ο αιώνα π.Χ.) ο φλεγόμενος τροχός που μεσουρανεί μπορεί να ερμηνευθεί είτε σαν εμφάνιση κομήτη είτε σαν σέλας. Η ερμηνεία βέβαια του ίδιου του Ιεζεκιήλ ήταν καθαρά θρησκευτική. Η πρώτη απόπειρα λογικής εξήγησης της φωτεινής ουράνιας εμφάνισης συχνά αποδίδεται στον Αριστοτέλη. Αντί να επικαλείται υπερφυσικές δυνάμεις ή τέρατα, ο Αριστοτέλης περιέγραψε το σέλας στην «Μετεωρολογία» του σαν φως που μοιάζει με λαμπρό σύννεφο. Ωστόσο, οι πρώτες προσπάθειες λογικής, μη-μυθικής περιγραφής του σέλαος έγιναν από δύο Έλληνες φιλόσοφους της Μικράς Ασίας, που έζησαν τον 6ο αιώνα π.Χ. (δηλαδή 200 περίπου χρόνια πριν από τον Αριστοτέλη): τον Αναξιμένη από τη Μίλητο και τον Ξενοφάνη από την Κολοφώνα.

Εικόνα 4: Εξαιρετικά όμορφη εικόνα, με το σέλας να «πέφτει» πάνω μας κατακόρυφα και να σχηματίζει αυτό που ονομάζουμε «στέμμα». (© Jan Curtis)

Η σημερινή διεθνής ονομασία του βόρειου σέλαος, Aurora Borealis, που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Γαλιλαίο το 1619, έχει ελληνικές ρίζες: αποτελείται από τη λατινική ονομασία για την αρχαιοελληνική θεότητα της αυγής, την Ηώ (Aurora), και την εκλατινισμένη ελληνική λέξη "βόρειος" (Borealis). Βόρεια Αυγή λοιπόν. Τον Γαλιλαίο μιμήθηκαν αργότερα και άλλοι γνωστοί επιστήμονες, μελετώντας το εντυπωσιακό φαινόμενο και προσπαθώντας να το εξηγήσουν. Ο Ντεκάρτ, ο Χάλλεϋ, ο Κέλσιος, ο Χούμπολτ είναι μερικά μόνο ονόματα. Η πλήρης εξήγηση του φαινομένου επιτεύχθηκε ωστόσο μόνο στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, χάρη σε κάποιες νέες τεχνικές παρατήρησης, όπως μια ειδική φωτογραφική μηχανή (all-sky camera) που «πιάνει» όλο τον ουράνιο θόλο, και φυσικά χάρη στις μετρήσεις που έχουν γίνει από τους τεχνητούς δορυφόρους.
Η Ελλάδα, όντας σε σχετικά χαμηλό γεωγραφικό πλάτος, δεν έχει την τύχη της συχνής θέασης των ουράνιων φώτων. Αλλά ακόμη κι όταν η τύχη (και η ένταση των φαινομένων) ευνοήσει τη χώρα μας, αυτό που μπορούμε να δούμε είναι το στατικό κόκκινο σέλας, που είναι τα ανώτερα τμήματά του. Αυτά είναι ορατά από σχετικά μεγάλες αποστάσεις λόγω της καμπυλότητας της Γης. Μια από τις πολύ σπάνιες εμφανίσεις σέλαος στη χώρα μας σημειώθηκε τη νύχτα της 20ης Νοεμβρίου του 2003, κατά τη διάρκεια της ισχυρότερης μαγνητικής καταιγίδας των τελευταίων ετών.

Εικόνα 5: Ένα θέαμα εξαιρετικά σπάνιο: σέλας στην Αττική! Μόνο κατά τη διάρκεια πολύ ισχυρών μαγνητικών καταιγίδων το σέλας είναι ορατό στην Ελλάδα.
Το θέαμα αυτό αποθανάτισε ο αστροφωτογράφος Αντώνης Αγιομαμίτης τη νύχτα της 20ης Νοεμβρίου 2003 στην περιοχή του Ωρωπού (τα βουνά που διακρίνονται είναι στην Εύβοια). Ο καθαρός ουρανός ήταν επίσης ευτύχημα, αφού αν υπήρχαν νέφη θα έκρυβαν το σέλας, το οποίο σχηματίζεται σε ύψος από 100 εως 1.000 χιλιόμετρα, δηλαδή 10-100 φορές ψηλότερα από οποιοδήποτε σύννεφο. (© Αντώνης Αγιομαμίτης)

Η αλληλεπίδραση του ηλιακού ανέμου με τη γήινη μαγνητόσφαιρα, δεν περιορίζεται στο φαινόμενο του σέλαος. Η αλληλεπίδραση του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου (μέσω του ηλιακού ανέμου) με το γήινο μαγνητικό πεδίο έχει ως αποτέλεσμα μεταφορά μαγνητικής ροής από την προσήλια πλευρά της μαγνητόσφαιρας προς τη μαγνητοουρά. Ουσιαστικά πρόκειται για μεταφορά και συσσώρευση ενέργειας στη μαγνητόσφαιρα. Η συσσώρευση ενέργειας οδηγεί σε κατάσταση αστάθειας. Για να επανέλθει το γεωδιάστημα στην αρχική "ηρεμία" του, η συσσωρευμένη ενέργεια καταναλώνεται, με τη βοήθεια ασταθειών πλάσματος, σε επιτάχυνση φορτισμένων σωματιδίων. Τα ενεργειακά σωματίδια ξεφεύγουν προς το διάστημα, ή γυροφέρνουν τη Γη και τελικά εισχωρούν μέχρι την ιονόσφαιρα αλλά και την ατμόσφαιρά της.

Εικόνα 6: Τα ηλιακά νέφη φέρνουν μαγνητικές καταιγίδες στη Γη, με εντυπωσιακά για τα μάτια μας αποτελέσματα ... Σ' αυτό το κολάζ διακρίνουμε τον Ήλιο αριστερά, το βόρειο σέλας όπως το βλέπουμε από την επιφάνεια της Γης στα δεξιά, και το σέλας όπως το βλέπουν οι δορυφόροι από το διάστημα στο κέντρο. (© S. Hill, NASA)

Ισχυρά ηλεκτρικά ρεύματα που ρέουν στη μαγνητόσφαιρα και την ιονόσφαιρα της Γης, προκαλούν επίσης μεταβολές στο γεωμαγνητικό πεδίο, οι οποίες με τη σειρά τους επάγουν ισχυρά ηλεκτρικά ρεύματα στο έδαφος και το υπέδαφος. Τα βασικότερα δυναμικά φαινόμενα που συνοδεύουν την έντονη αύξηση του ενεργειακού περιεχομένου του γεωδιαστήματος και τη συνακόλουθη κατανάλωσή του σε επιτάχυνση σωματιδίων και ενίσχυση ρευμάτων, είναι οι διαστημικές ή μαγνητικές καταιγίδες και οι υποκαταιγίδες.
Οι μαγνητοσφαιρικές υποκαταιγίδες ορίζονται ως διαταραχές στη μαγνητόσφαιρα και ιονόσφαιρα της Γης, που διαρκούν λίγες ώρες και αναπτύσσονται σε υψηλά γεωγραφικά πλάτη. Βασικότερη έκφανση των μαγνητοσφαιρικών υποκαταιγίδων αποτελεί το σέλας, όπως παραπάνω περιγράψαμε.
Οι μαγνητικές καταιγίδες λαμβάνουν χώρα πιο σπάνια (ορισμένες φορές το μήνα), διαρκούν λίγες ημέρες και αποτελούν πιο παγκόσμια φαινόμενα, αφού εκδηλώνονται σε μέσα και χαμηλά γεωγραφικά πλάτη. Τα ενεργειακά μεγέθη που συνδέονται με τις καταιγίδες είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά. Η ενεργειακή ισχύς μιας ισχυρής μαγνητικής καταιγίδας ξεπερνά τα 1000 GWatt! Συγκριτικά αναφέρουμε πως ένα τυπικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος έχει ισχύ της τάξεως του 1 GWatt. Κατά τη διάρκεια των μαγνητικών καταιγίδων αναπτύσσεται το δακτυλιοειδές ρεύμα, ένα ηλεκτρικό ρεύμα ιόντων που περιτριγυρίζουν τη Γη σε απόσταση μερικών δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων.
Τα φαινόμενα των διαστημικών καταιγίδων και υποκαταιγίδων, είναι ουσιαστικά μηχανισμοί με τους οποίους εισάγεται ενέργεια από τον ηλιακό άνεμο στη μαγνητόσφαιρα της Γης. Βασική τους διαφορά, η ποσότητα ενέργειας που καταναλώνεται σε κάθε περίπτωση. Στην διάρκεια των καταιγίδων καταναλώνονται πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας απ' ότι κατά την διάρκεια των υποκαταιγίδων. Οι υποκαταιγίδες χαρακτηρίζονται ως πιο "τοπικά" φαινόμενα, αφού εκδηλώνονται στις πολικές περιοχές.

Εικόνα 7: Ο Ήλιος δεν είναι πάντα το ίδιο «ήσυχος» ή «ανήσυχος». Η ποσότητα και ένταση των ηλιακών καταιγίδων ακολουθεί έναν περιοδικό κύκλο 11 περίπου ετών, που αποτυπώνεται με πολύ όμορφο και εντυπωσιακό τρόπο σ' αυτή τη σύνθεση εικόνων της εκπομπής ακτίνων Χ από τον Ήλιο. Έχουμε μία εικόνα ανά έτος, από το 1990 μέχρι το 1999, δηλαδή ξεκινώντας από το προτελευταίο ηλιακό μέγιστο (αριστερά), περνώντας από το ηλιακό ελάχιστο του 1996 (σκοτεινός Ήλιος στη μέση) και πλησιάζοντας στο τελευταίο ηλιακό μέγιστο (δεξιά). (Yohkoh, ISAS & NASA).

Μακρόχρονες παρατηρήσεις μας έχουν δείξει πως η ηλιακή δραστηριότητα εμφανίζει μια περιοδικότητα 11 περίπου ετών. Δηλαδή κάθε 11 χρόνια η ένταση και το πλήθος των εκλάμψεων και εκρήξεων του Ήλιου φτάνουν σε ένα μέγιστο, ακολούθως μειώνονται, φτάνουν ένα ελάχιστο, και βαθμιαία αυξάνονται πάλι για να φτάσουν το επόμενο μέγιστο μετά από άλλα 11 χρόνια. Οι ισχυρότερες ηλιακές και γεωμαγνητικές καταιγίδες, οι οποίες είναι επικίνδυνες για την υψηλή τεχνολογία στο διάστημα αλλά και στη Γη, συσσωρεύονται γύρω από τα ηλιακά μέγιστα. Για παράδειγμα, η καταιγίδα-μαμούθ του Σεπτεμβρίου του 1859, που ήταν η ισχυρότερη γεωμαγνητική καταιγίδα όλων των εποχών, ήταν πολύ κοντά στο ηλιακό μέγιστο του 1860. Αν και εκείνη την εποχή η υψηλή τεχνολογία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και περιοριζόταν στον τηλέγραφο, η καταιγίδα έκανε αισθητή την παρουσία της με εκτεταμένη κατάρρευση της λειτουργίας του τηλεγραφικού δικτύου στην Αμερική και την Ευρώπη και με το βόρειο σέλας να εμφανίζεται σε ασυνήθιστα νότια πλάτη, όπως π.χ. στην Αβάνα και τη Ρώμη. Πιο πρόσφατα, και κοντά στο ηλιακό μέγιστο του 1989, μια ισχυρή γεωμαγνητική καταιγίδα «τσάκισε» το δίκτυο ηλεκτροδότησης στην επαρχία Κεμπέκ του Καναδά. Το μπλακάουτ κράτησε πάνω από εννέα ώρες και κόστισε στην εταιρεία ηλεκτρισμού περίπου 13 εκατομμύρια δολάρια. Έχει υπολογιστεί πως αντίστοιχο μπλακάουτ στην πυκνοκατοικημένη περιοχή των βορειοανατολικών ΗΠΑ θα κόστιζε πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια ...
Οι ισχυρές καταιγίδες οδηγούν και σε δυσλειτουργίες δορυφορικών συστημάτων, με αποτελέσματα που μερικές φορές είναι καταστροφικά. Μία σειρά δορυφόρων αντιμετώπισαν λειτουργικά προβλήματα κατά τη διάρκεια γεωμαγνητικών καταιγίδων στο πρόσφατο παρελθόν. Συνήθως τα προβλήματα είναι παροδικά και οι δορυφόροι «αναρρώνουν». Το 1997 και 1998 όμως ένας καναδικός και δύο αμερικανικοί δορυφόροι έμειναν τελικά ακυβέρνητοι και χάθηκαν.
Δυστυχώς όμως τα προβλήματα δε σταματούν εδώ. Είναι προφανές πως μια φυσική διαταραχή που επηρεάζει μηχανήματα, έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει και ζωντανούς οργανισμούς. Τα καυτά ιονισμένα σωματίδια που είναι αναπόσπαστο «συστατικό» των καταιγίδων στο διάστημα, αποτελούν σοβαρή απειλή για τους αστροναύτες, αφού ισοδυναμούν με ακτινοβολία Χ, που τα αποτελέσματά της γνωρίζουμε πως σε ακραίες περιπτώσεις οδηγούν σε γενετικές βλάβες και καρκίνο. Επίσης γνωρίζουμε πως μια ιδιαίτερη υψηλή δόση σωματιδιακής ακτινοβολίας μπορεί να είναι θανατηφόρα. Γι' αυτό και η πρόγνωση τέτοιων καταιγίδων είναι απαραίτητη για τις αποστολές των διαστημικών λεωφορείων, καθώς επίσης και για το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Τις μέρες που οι καταιγίδες είναι στο φόρτε τους, το πλήρωμα του Σταθμού αποσύρεται στο πιο καλά θωρακισμένο διαμέρισμά του.
Σωματίδια που έχουν ιδιαίτερα υψηλή ενέργεια, εισχωρούν και στη γήινη ατμόσφαιρα και μπορούν να «χτυπήσουν» επιβάτες αεροπορικών πτήσεων που πετούν σε υψηλό γεωγραφικό πλάτος, δηλαδή κοντά στους πόλους. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, η δόση ακτινοβολίας που αντιστοιχεί σε ένα τέτοιο βομβαρδισμό από ιονισμένα σωματίδια κατά τη διάρκεια μαγνητικής καταιγίδας, ισοδυναμεί με 100 ακτινογραφίες. Ευτυχώς όμως οι καταιγίδες τέτοιας ισχύος σπανίζουν - συμβαίνουν το πολύ μια φορά στα δέκα χρόνια. Αν έχει κανείς την ακραία ατυχία και βρίσκεται τότε ακριβώς σε πολική πτήση π.χ. από Λονδίνο για San Francisco, θα έχει δεχτεί «την ακτινοβολία της ζωής του».
Πέρα όμως από αυτές τις διαπιστωμένες βιολογικές επιδράσεις των μαγνητικών καταιγίδων, υπάρχουν και υπόνοιες για επιδράσεις ακόμη και σε ανθρώπους στην επιφάνεια της Γης. Ομάδες επιστημόνων στη Ρωσία και τις ΗΠΑ έχουν μελετήσει την στατιστική σχέση εγκεφαλικών επεισοδίων και καρδιακών προσβολών με τον ηλιακό κύκλο και τις μαγνητικές καταιγίδες. Ο τρόπος που θα μπορούσαν οι μαγνητικές διαταραχές να επηρεάσουν το ανθρώπινο σώμα σχετίζεται με τους ηλεκτρικούς παλμούς της καρδιάς και του εγκεφάλου. Αν και η ένταση των μαγνητικών διαταραχών συγκριτικά με το μαγνητικό πεδίο της ίδιας της Γης είναι πολύ μικρή, υπάρχει πιθανότητα να επηρεάζουν την ισορροπία του ανθρώπινου οργανισμού με κάποια πολύπλοκη διεργασία που μας είναι ακόμη άγνωστη. Πάντως μελέτες που έγιναν στην φημισμένη πανεπιστημιακή κλινική Mayo των ΗΠΑ, έδειξαν πως στην πολιτεία της Μινεσότα οι θάνατοι από έμφραγμα είναι σαφώς περισσότεροι τις χρονιές που βρισκόμαστε στο ηλιακό μέγιστο. Το σχετικά μικρό στατιστικό δείγμα δεν επιτρέπει αυτό που ονομάζουμε «επιστημονική βεβαιότητα», ωστόσο αποτελεί σημαντική ένδειξη για το τι μπορεί να μας κάνει ο Ήλιος πέρα από το κάψιμο της καλοκαιρινής ηλιοθεραπείας ...